Concert Supersister in de Flashback Party Special

Op dinsdagavond 31 januari 2023 kan je in de Flashback Party Special luisteren naar een uniek concert dat de Nederlandse band Supersister gaf op het Holland Pop Festival te Rotterdam in 1970. Luister tussen 20 uur en 21 uur mee via 107,8 FM.

In 1970 was dit een ongekend evenement. Het was het eerste meerdaagse openluchtfestival op Nederlandse bodem. Op het Europees vasteland was het het eerste grootschalige evenement waar ook de bezoekers op het festivalterrein konden overnachten. Bijna 100.000 mensen luisterden drie dagen lang in een sfeer van love, peace and happiness naar Amerikaanse bands als Pink Floyd, Fleedwood Mac en Frank Zappa, Supersister had het geluk om hier te mogen optreden tussen al die beroemdheden. Het Holland Pop Festival in het Kralingse Bos te Rotterdam wordt vaak beschouwd als de Nederlandse versie van het Amerikaanse Woodstock Festival.

Supersister was een Nederlandse band afkomstig uit Den Haag, bestaande uit Robert Jan Stips (tegenwoordig zanger Nits), Sacha van Geest, Marco Vrolijk en Ron van Eck. De band was zeer actief in de eerste helft van de jaren 70 en speelde voornamelijk progressieve rock, gaande van jazz tot pop.

Supersister kwam voort uit de band The Provocation en begon rond 1967 als Sweet OK Supersister met liedjesschrijver Rob Douw, die de band een meer psychedelische richting opduwde, maar kort daarna de band verliet. Rob Douw schreef voor de band Nederlandstalige nummers over onderwerpen als blauwe dwergen en enkele reis naar de maan,  nadat hij de band verliet gingen ze verder als een meer serieus muzikaal kwartet, dat onder de verkorte naam Supersister voornamelijk instrumentale en Enghelstalige nummers uitbrachten. De stijl van de band was avontuurlijke toetsen-gedreven progressieve rock die verwantschap had met de Engelse Canterbury-scene: er waren heel duidelijke invloeden merkbaar. Geinspireerd door Soft Machine en Frank Zappa waarvan Robert Jan Stips een groot bewonderaar van was toen maakte de band jazzy-progressieve nummers. Supersister had hier en daar wel een humoristische Zappiaanse twist aan hun muziek toegevoegd dat het zo herkenbare geluid van Supersister werd.

In de jaren zestig was hofstad Den Haag de popstad bij uitstek. Maar liefst tweeduizend bands telde de stad, waarvan er een groot aantal jarenlang de Nederlandse popscene domineerde. De Golden Earrings, Groep 1850, de Motions, Q65, Shockin’ Blue, de Shoes en Tee Set waren roemruchte namen.

De progressieve muziek dat het viertal maakte viel op in Den Haag en de band verwierf zich dan ook een heel eigen plek in het clubcircuit, waardoor ze uitgroeide tot speerpunt van de Provadya-scene (de Haagse provo/hippie scene).

In 1970 verscheen de eerste vinyl-single She Was Naked, het succes van deze plaat leverde Supersister een platencontract op bij Polydor. De band mocht samen met producer Hans van Oosterhout hun debuut elpee Present From Nancy gaan opnemen. Supersister ontpopte zich op deze plaat als een echte elpeeband, lange nummers met veel tempo- en stijlwisselingen. De single She Was Naked werd een grote hit en bereikte nummer 11 in de Top 40, de daarop volgende singe Fancy Nancy deed niet veel, maar de elpee verkocht aardig goed.

She Was Naked was  een atypisch geval in de hitparade: een dromerige stem en cryptische songtekst, gregoriaans aandoende koorzang, een ritmesectie van aanvankelijk jazzy en vervolgens heavy slagwerk, een grommende fuzzbasgitaar, een vlinderende dwarsfluit en een hevig krijsend orgeltje. Het stond er in twee opnamedagen op.

Naar aanleiding van hun grote hit She Was Naked werd Supersister in 1970 gevraagd voor een optreden op het Holland Pop Festival in Kralingen voor zo’n 80.000 man publiek.

Begin 1971 verscheen als voorbode van de elpee To The Highest Bidder de single A Girl Named You, deze komt echter niet verder dan de Tipparade. Supersister’s naam is dan al wel echter zo groot dat ze op Pinkpop, overigens toen een nog niet zo groot en belangrijk festival als later, mogen optreden.

In 1972 toerde Supersister constant door het land en was mede door de humoristische teksten en de veelzijdige muzikale aanpak een graag geziene band in menig jongerencentrum. De single Radio, afkomstig van hun derde elpee Pudding En Gisteren, was een hoogtepunt in het oevre van Supersister en schoot pijlsnel de Top 40 binnen. Supersister presenteerde Pudding En Gisteren op de planken als een theatervoorstelling met het Nederlands Danstheater. In hetzelfde jaar verscheen de verzamel elpee Superstarshine, hierop stond als bonus track en live-uitvoering van het nummer Wow, Woh, Woh.

In 1973 kreeg Supersister een Edison voor Pudding En Gisteren, een erkenning voor de unieke plaats van de band in de Nederlandse popwereld. Een studio-uitvoering van Wow, Wow, Wow werd op single uitgebracht, maar deed niets. Nu begon het in de band te rommelen, Robert Jan Stips en Ron van Eck waren het zat om steeds met hetzelfde materiaal langs de bekende zalen te trekken en wilde muzikaal gezien een andere kant op.

De volgende elpee zou een thema-album moeten gaan worden over Alexander de Grote, en meer vanuit een jazzrock-achtige benadering moeten ontstaan. Marco Vrolijk en Sacha van Geest zagen dit niet zitten en verlieten de band. Vrolijk vertrok naar CCC Inc. en Van Geest trok zich in stilte terug om aan zijn eigen projecten te gaan werken.

Drummer Herman van Boeyen (ex- Livin’ Blues) en blaasvituoos Charlie Mariano (een Amerikaan met een rijk verleden in jazz-kringen, de bekendste bands waar hij deel van uitmaakte waren Ambush, Chris Hize en Embryo). Met deze geheel nieuwe bezetting ging Supersister onder leiding van Giorgio Gomelsky (regisseur, impresario en producer) in de Manor Studio in Oxford opnamen maken voor de vierde elpee Iskander. Deze elpee was een andersoortige plaat dan de drie vorige elpee’s, er was een prominente rol vooir Charlie Mariano met zijn verschillende blaasinstrumenten (sax, fluit, klarinet en hobo) en de invalshoek was nu geimproviseerde jazzy muziek.

De elpee Iskander had echter niet het succes wat ervan verwacht werd, de oorspronkelijke fans hadden namelijk moeite met het nieuwe geluid van Supersister. Dit was voor Charlie Mariano aanleiding om alweer op te stappen en vertrok naar de band Porkpie. Als gastmuzikanten werden nu Rob Kruisman (ex-Bintangs) op sax en fluit en John Schuursma (ex-Brainbox) op gitaar toegevoegd. Opzien baarde de band door de van Soft Machine bekende saxofonist Elton Dean aan te trekken. Door alle veranderingen was de magie van Supersister verdwenen en al snel viel de band uit elkaar.

Robert Jan Stips ging naar de Golden Earring, Herman van Boeyen vertrok naar Red, White & Blue, Ron van Eck richtte de band Stamp ‘n Go op, Rob Kruisman ging de gelederen van Carlsberg versterken, John Schuursma verdween richting de jazz-rock groep Third Eye en Elton Dean ging weer terug naar Engeland.

Sacha van Geest bracht nadat Supersister uit elkaar was  onder de verwarrende naam Sweet O.K. Supersister het solo-album Spiral Staircase uit. De elpee deed weinig, maar de in samenstelling met de Steelband Los Alegres gemaakte single Coconut Woman werd nog wel een klein hitje. De elpee kreeg op 15 februari 1975 in Paradiso een eenmalige uitvoering met hulp van o.a. George Kooymans en Cesar Zuiderwijk van de Golden Earring, Herman van Boeyen van Vitesse, Hans Lafaille van Cuby + Blizzard, Cees van Leeuwen (ex-Kayak) en Josée van Iersel van Gruppo Sportivo.

In 2000 kwam de groep, op verzoek van een kleine maar fanatieke fanschare die de groep vooral in de Verenigde Staten had opgebouwd, weer bij elkaar voor een succesvolle reünie.

Op zondag 29 juli 2001 overleed fluitist Sacha van Geest tijdens een vakantie in Malta aan de gevolgen van een hartaanval. Kort na een televieoptreden bij de VPRO in 2011, waar ze “She was naked” speelde, overleed Ron van Eck.

In 2020 verscheen de biografie van Supersister, goed gedocumenteerd en met nooit eerder gepubliceerde foto’s. Tegelijkertijd verscheen ook een CD onder dezelfde naam met daarop niet eerder uitgebrachte nummers/uitvoeringen.