Terugblik: ‘einde aan Velsense lente’

door onze politiek-verslaggever

Amper een half jaar heeft het geduurd, de lente in de Velsense gemeenteraad. De frisse golf nieuwe raadsleden, die na de verkiezingen de gerenoveerde raadszaal inspoelde, lijkt zijn energie alweer te hebben verloren.

Als een vallende kroonluchter op de granieten vloer van de burgerzaal, spatte de hoop van de Velsense bevolking op een nieuwe, transparante en partij-overstijgende politiek uiteen. Het is weer business as usual in de modderpoel van onze lokale politiek.

Decentralisaties
In navolging van het collegeakkoord, kwam de nieuwe raad dit voorjaar ook met een ‘raadsakkoord’. Samenwerking tussen de partijen, over de traditionele scheidslijn tussen oppositie en coalitie heen, stond daarin centraal.

Deze nieuwe warme wind was hard nodig om de kille sanering uit Den Haag, vermomd als de drie decentralisaties, eensgezind te kunnen weerstaan. In de eerste de beste raadsvergadering van het nieuwe seizoen bleek dit raadsakkoord alweer rijp voor de prullenbak.

Aanleiding was het onhandige handelen van wethouder Robert te Beest, die als nieuwbakken wethouder cultuur vaart dacht te kunnen maken in het dossier van het Witte Theater. Dat hij daarmee als een kudde olifanten door de porseleinkast van de lokale culturele verhoudingen draafde, verloor Te Beest even uit het oog.

[gss type=”slideshow” ids=”6140″]

Motie van wantrouwen
Ook vergat hij de raad adequaat te informeren. Terwijl hij beter had kunnen weten, want als wethouder Wonen had hij vlak voor de verkiezingen al eens vergelijkbare porseleinschade aangericht. Bleef het toen nog bij een flink standje van de raad, nu kreeg hij een motie van wantrouwen voorgeschoteld.

Toch leek deze motie, ingediend door Velsen Lokaal, Forza Velsen, CU en Groen Links, een overdreven paardenmiddel. Te Beest had weliswaar zowel de raad als een tweetal culturele ondernemers voor de schenen geschopt, maar uiteindelijk in recordtempo gerealiseerd waar de raad al sinds 2011 om vroeg: behoud van het Witte Theater zonder subsidie.

Voetbalspel
Of zoals VVD-fractievoorzitter Jeroen Verwoort het verwoorde: ‘waarom de speler tackelen die zojuist heeft gescoord en daarom iets te hard juicht? Een fraaie een-twee met de raad had gekund, maar ook een frommeldoelpunt telt.’

Maar wie twee weken eerder de sessie over het Witte Theater had gevolgd, zal moeten toegeven dat de motie niet uit de lucht kwam vallen. De meeste partijen, waaronder diverse coalitiepartners, waren uiterst kritisch over de handelswijze van Te Beest.

Velsen Lokaal zocht na afloop bijna voor het oog van onze camera’s de PvdA op om vervolgstappen te kunnen bespreken. Geheel in lijn met het het nieuwe raadsakkoord, leek het om de inhoud en niet om de partij- en coalitiebelangen te gaan.

Breuk
Twee weken later was deze frisse wind alweer gaan liggen. Binnen tien minuten werd duidelijk dat de coalitiepartijen de rijen sloten en de motie het niet zou redden. Vervolgens ging het vijf kwartier in een emotioneel en ‘old-school’ debat tussen coalitie en oppositie vooral over de schade die de motie van wantrouwen had aangericht aan de broze nieuwe verhoudingen.

Hoe moet dat nou verder, ook gelet op de decentralisatiestormen die dit najaar op Velsen afkomen?

Het afzwakken tot een motie van treurnis mocht niet meer baten. Alle raadsleden stemden netjes volgens de fractiediscipline, niemand bleek meer een afwijkende mening te hebben. Zelfs oppositiepartij SP stemde tegen. Een van de nieuwe raadsleden ventileerde na afloop zijn onvrede. Dit was een keer en nooit meer; de jonge garde wil het echt anders. We zullen zien.